ACW TUSSEN STORM EN ORKAAN ?

Als je onderstaand artikel uit de Financieel Economische Tijd erop naleest, dan lijkt het erop dat ACW inderdaad in verdomd moeilijke papieren zit.

NV-A en VLD dringen aan op een parlementaire onderzoekscommissie.

Mijn venijnig vraagje daarbij: waarom dringt SP-A daar niet op aan? Ergens een addertje onder het gras, dat men daar liefst laat zitten ?

Misleiding

Tus­sen de staats­bank Bel­fi­us en het ACW is een schim­mi­ge deal op­ge­zet om de over­heid en/of de pu­blie­ke opi­nie te mis­lei­den. Wie daar ver­ant­woor­de­lijk voor is, moet op­stap­pen.

Er heb­ben bi­zar­re ma­noeu­vres plaats­ge­von­den rond de om­zet­ting in een eeu­wig­du­ren­de le­ning van de winst­be­wij­zen die het ACW bezat in de staats­bank Bel­fi­us. Be­hal­ve de over­een­komst over de le­ning, die het ACW recht geeft op een cou­pon van 6,25 pro­cent, blij­ken beide par­tij­en ook een ‘com­mer­ciële deal’ te heb­ben ge­slo­ten die het ACW recht geeft op een extra ver­goe­ding. Die extra ver­goe­ding komt toe­val­lig over­een met de 1,5 pro­cent­punt bij­ko­men­de rente voor het ACW die oor­spron­ke­lijk in de over­een­komst voor de af­koop van de winst­be­wij­zen was af­ge­spro­ken - maar die ge­schrapt was, zo heet­te het, na de com­mo­tie die was ont­staan nadat De Tijd eind ja­nu­a­ri daar­over had be­richt. Er blijkt ech­ter he­le­maal niets te zijn ge­schrapt. Het heeft er in­te­gen­deel alle schijn van dat de ‘com­mer­ciële deal’ is op­ge­zet om het ACW toch de extra ver­goe­ding toe te ken­nen en de bui­ten­we­reld te mis­lei­den.
De vraag is of de raad van be­stuur van Bel­fi­us daar­van wist. Strikt ge­no­men moet hij niet be­slis­sen noch in­ge­licht wor­den over deals die lou­ter com­mer­ci­eel van aard zijn. Maar in dit geval gaat het om een con­struc­tie die lijkt te zijn op­ge­zet om de raad te mis­lei­den. Elke be­stuur­der die zijn op­dracht ern­stig neemt, kan dat toch niet over zijn kant laten gaan? Want als de raad van be­stuur daar­over niet is in­ge­licht, is hij ferm bij de neus ge­no­men.
Ook de aan­deel­hou­der, in casu de ver­te­gen­woor­di­gers van de staat, zijn voor schut gezet als zij daar­van niet op de hoog­te waren. In dat geval zijn ze
on­vol­le­dig geïnfor­meerd toen ze eind ja­nu­a­ri op een bui­ten­ge­wo­ne aan­deel­hou­ders­ver­ga­de­ring met de af­koop van de ACW-winst­be­wij­zen in­stem­den.
De zaak is ook bij­zon­der ver­ve­lend voor mi­nis­ter van Fi­nan­ciën Ste­ven Vanac­ke­re (CD&V), de voog­dij­mi­nis­ter van Bel­fi­us. De lei­ding van de bank moet lou­ter com­mer­ciële deals niet ter goed­keu­ring aan de mi­nis­ter voor­leg­gen. Maar als de deal on­der­deel was van de over­een­komst met het ACW over de winst­be­wij­zen, hoor­de Vanac­ke­re dat dan niet te weten? Hij zou toch niet mogen to­le­re­ren dat het ma­na­ge­ment van de staats­bank ach­ter zijn rug om der­ge­lij­ke schim­mi­ge deals be­dis­selt? Of was hij wel op de hoog­te, en heeft hij het oog­lui­kend toe­ge­staan?
Dat men de moei­zaam on­der­han­del­de over­een­komst met het ACW over de winst­be­wij­zen niet op de hel­ling wilde zet­ten, is be­grij­pe­lijk. Maar hier is een spel van mis­lei­ding ge­speeld dat, nu het aan het licht is ge­ko­men, niet zon­der ge­vol­gen kan blij­ven. Wie dit heeft op­ge­zet, wie de raad van be­stuur van Bel­fi­us, de mi­nis­ter van Fi­nan­ciën of de re­ge­ring heeft mis­leid, moet op­stap­pen. Dat is de evi­den­tie zelve.
Het kan ove­ri­gens best dat de con­struc­tie is uit­ge­dok­terd met me­de­we­ten van alle be­trok­ke­nen, ook som­mi­ge mi­nis­ters, met de be­doe­ling de bui­ten­we­reld - de pu­blie­ke opi­nie - om de tuin te lei­den. Dát zou pas echt schan­da­lig zijn.
Deze ko­me­die moet stop­pen. Bel­fi­us dient drin­gend vol­le­di­ge open­heid te geven over de af­spra­ken die zijn ge­maakt met het ACW en de ma­noeu­vres daar­rond. De bank moet op­hou­den zich te ver­schui­len ach­ter het ver­trou­we­lij­ke ka­rak­ter daar­van. Dit gaat al lang niet meer over een com­mer­ciële deal.