Uit het leven gegrepen...

Via een gunstige wind belandde het onderstaande berichtje in mijn mailbox. De ik-figuur in het verhaal is niet Bruno Indekeu, maar wel iemand waarvan ik weet dat hij geen nonsens verkoopt.

Ik begrijp wel niet altijd waarover het hieronder gaat, maar U kent ons: wij laten graag weten wat er bij de Lommelaar leeft:

Een terrasje in Lommel op een zonnige voormiddag. Ik zit in een lekker zonnetje mijn krant te lezen als 2 vrouwen van rond de 40 zich aan het tafeltje naast mij zetten. Het gesprek gaat over koetjes en kalfjes en het nieuwe schooljaar, maar verandert plots van richting en toonhoogte als één van de vrouwen, duidelijk geïrriteerd, opmerkt: "Jasmine van Grieken op hoge hakken (wijst zo,n 12 cm tussen 2 wijsvingers) en een ultrakort rokje (wijst niet veel meer dan 12 cm) kent ons, maar loopt ons daarnet in de Kerkstraat, met het hoofd in de wolken, straal voorbij zonder iets te zeggen: a-sociaal, a-sociaal !"

Ik probeer nog schamper: maar zij komt toch op voor de socialisten?

"a-sociaal" repliceert zij boos, "en die lange, die hoe heet ze nu weer?"

"Loes?" probeer ik.

"Ja, die Loes, precies van hetzelfde laken een broek. En dat soort tuttebellen zou hier Lommel moeten gaan besturen? Dat zie ik echt niet zitten!"

"Groot gelijk" probeert ook haar vriendin haar bijdrage te leveren.

En zo kabbelt het gesprek nog een tijdje door.

"Die van Grieken ligt anders, hoor ik zo, letterlijk en figuurlijk midden in bed bij de burgemeester".

"Ja, hij zet alles op die tuttebellen; zo moest van Grieken op het recente biljartgebeuren ook de prijs uitreiken. Een beetje verder stond onze schepen van sport en die keek bepaald niet vrolijk."

"Wie er ook niet vrolijk bijloopt de laatste tijd is de vrouw van de burgemeester. Ik zie ze de laatste tijd weer vaker wat samen op straat, maar als hij haar hand niet heel stevig vasthoudt, dan loopt ze een paar meter achter hem aan, en lachen, tenzij groen, heb ik ze al lang niet meer zien doen."

"Zou er nog iets moois bloeien tussen Lommel en Lanaken? Of zou de oorzaak dichter bij huis moeten gezocht worden?"

Ik heb me verder maar niet in het gesprek gemoeid, maar toen ik terug in mijn krant begon te lezen, merkte ik dat er een lichte glimlach op mijn gezicht te lezen stond.